Latem 2000 r. na jeziorze Luokesai w rejonie malackim odkryto pierwszą na Litwie osadę palową, która jest datowana na koniec epoki brązu. Starożytna osada na jeziorze Luokesai powstała w zatoce na północnym brzegu jeziora, na mieliźnie. Głębokość mielizny wynosi do 1,9 m. Po kilku latach została zbadana środkowa powierzchnia osady, tj. teren byłego zespołu mieszkalnego. Do naszych czasów zachowały się pale pionowe i poziome części konstrukcji drewnianych. W trakcie wykopalisk znaleziono stłuczkę ceramiki, kości zwierząt, części kamiennych toporków. Warstwa kulturowa tej osady sięga 39 cm. Odnalezione pale wykonane są głównie z brzozy, ich wiek wynosi ok. 600 lat p.n.e. Sądzi się, że osada powstała dosyć szybko i łatwo, ponieważ obok leżą urodzajne pola i znajduje się woda. Ludzie w tej osadzie mieszkali nie dłużej niż przez 20 lat. Drzewa do budowy osady zostały ścięte w tym okresie. Brak późniejszych poprawek.
W 2001 r. podczas badań jeziora odnaleziono także drugą osadę na jeziorze Luokesai. Powstała ona w południowej części jeziora Luokesai, na mieliźnie w kształcie rogu. Głębokość mielizny sięga do 1,7 m. Warstwa kulturowa tej osady sięga 35 cm. Nieco później odkryto drewnianą platformę z trzech rzędów pali i poziomych bali. Dębowe konstrukcje z pali datowane są na ok. 780 r. p.n.e. Podczas wykopalisk znaleziono także fragment ceramiki toczonej.
Zespół tych osad jest uważany za wyjątkowy zabytek archeologiczny na skalę europejską. Po ponad 10-letnich badaniach archeologicznych można stwierdzić, że w epoce brązu na Litwie ludzie jedli łyżkami, używali pięknych naczyń. Znaleziska są eksponowane w Litewskim Muzeum Narodowym.
